River and the railway

29 juni 2018 - Kanchanaburi, Thailand

Vanochtend om 5 uur ging de wekker. Om 6:15 zouden we worden opgepikt door de gids van de dag. Het was natuurlijjk een hele klus om dus al om 5:45 aan het ontbijt te zitten met 3 jongens. Toen we net aan de koffie zaten kwam onze gids van de dag ons oppikken.En helaas!! Het was geen afgetrainde gebronsde goed engels sprekende jongeman. Maar een klein mannetje van bijna 70 jaar met ontbrekend bovengebit en wat moeilijkte begrijpen. Hij was wel heel vroljik, lachtte veel en leek volgens de jongens sprekend op Ome Loek.( Oom van Anne) Maar deze heette Peter, op zn engels. 

We vertrokken met een ander nederlands stel in een busje wat van binnen een wat kitcherige uitstraling had. De reis verliep uitstekend. De chauffeur die samen met onze Peter was stuurde ons vlekkeloos doorde ochtendspits van Bangkok. Onze eerste stop zou de “ railwaymarket  zijn. Een markt die op de treinrails staat omdat ze daar niks hoeven te betalen. Om half 9 komt de trein en dan moeten ze als de wiedeweerga binnen een minuut al hun spullen van de rails halen. Een hele happening! Oude Peter kreeg hulp van een hulpgids om ons rond te leiden! En ja hoor! Deze hulp was een  thaise Downer die niet veel toevoegde maar die wel een mooie dagbesteding had en een  paar leuke foto’ s mocht maken. 

On the road again, we gingen nu een stukje geschiedenis herbeleven. In de oorlog toen de japanners zuidwest azie wilden bezetten hadden ze een doorgaande spoorwegroute nodig van Maleisie tot aan india. Het gedeelte door Thailand was nog niet aangelegd en moest door oorlogsgevangenen en lokale burgers worden aangelegd voor de Japanners. Deze “ dodenspoorlijn” waarbij wel 100.000 mensen de dood vonden, is binnen 11 maanden gebouwd. Wij hebben een stukje van deze spoorlijn gevolgt en zijn vervolgens naar het museum bij de Hellfire pas geweest. Een pas die zo werd genoemd omdat ze ook s’ nachts zich door de pas heen moesten hakken bij het licht van de fakkels,zodat het net de hel was.

Jammer genoeg was het museum gesloten zodat de wandeling door de hellfire pas voor ons niet kon worden aangevuld met informatie en beelden, maar het bleef een indrukwekkend en beklemmend idee. 

De klim naar boven was pittig en met zweet doordrenkt  stapten we weer in onze airco bus. Nu werd het tijd om ons naar het hotel te brengen. Van de bus moesten we overstappen op een longtailboot die ons langs de River Kwai naar ons drijvend vlot zou brengen waar we de nacht zouden doorbrengen.

Na een kwartier op de boot gingen de hemelpoorten open en stortte een moessonregen op ons neer! Peter zat mooi onder de paraplu en wij moesten ons zelf en onze rugzakken bedekken met zwemvesten om de boel nog een beetje droog te houden. 

Zeiknat kwamen we aan bij het floating hotel, Waar bij aankomst een volledige schoolklas met vooral jonge meiden in bikini in het oog viel bij onze boys!! De rust die we verwacht hadden te vinden was dus ver te zoeken, maar de jongens hadden direct aanspraak van deze canadese dames ( en heren) die vanaf ons terrasje in het water van de rivier sprongen en zich in een zwemvest de rivier af lieten drijven tot het eindpunt van de vlotten. 

Natuurlijk waren onze jongens hier ook direct voor te porren, en ook Anne waagde zich hieraan.

Natuurlijk wilde ik me niet laten kennen en liet ik ook mijn stoere kant weer zien. Samen met Anne jumpte ik ook in de best wel krachtig stromende rivier. 

We lagen er mog maar net in toen Anne zn gezicht brtrok en hij dacht dat hij een waterslang zag. Ik hoorde de paniek in zijn stem en wilde van de slang weg zwemmen, maar dit betekende dat we met een sneltreinvaart naar de vlotten dreven. Anne had alleen maar oog voor de zogenaamde snake en vroeg alleen maar of ik hem wel zag. Ik gilde dat ik mijn bril niet op had maar schoot ondertussen bijna onder het vlot. Met moeite kon ik me aan de touwen vast klampen terwijl ik help gilde en er van bovenaf helpende handen toeschoten! 

Ondertussen had mijn held Anne niks in de gaten en probeerde hij alleen de slang op de go- pro te krijgen! 

Uiteindelijk zag hij het gevaar en trok me bij het vlot de hoek om, zodat we verder konden drijven en veilig de kant op konden krabbelen!

Ik was weer een bijna doodervaring rijker. 

S’ avonds bracht het lekker eten het gebrek aan electriciteit en wifi weer wat rust in de tent. Als kers op de taart hadden we nog een optreden van Mon- dansers, waarbij we wel blij waren dat we de jongens niet mee hadden omdat het bij ons al wat op de lachstuipen werkte.

Foto’s

3 Reacties

  1. Baukje:
    29 juni 2018
    Wat in avontuur! En filmt Anne krekt de slang ipv dyn kapriolen yn de gaten te halden...Hy moat nei dik 25 jier wol better witte..Goed op elkoar passe en de groetjes fanut it seer droege Balk
  2. Petra:
    29 juni 2018
    Machtig Anja..
    Wat wer n moai ferhael...ik hoor je gillen. Lekker genieten
  3. Ittie:
    2 juli 2018
    Slangen, brr. Snap de paniek. Gelukkig wel een goede afloop. Liefs, Ittie